اسما فتحی

قاهره - زنانی که مورد خشونت واقع می‌شوند، برای مدت طولانی از عوارض ناشی از آن رنج می‌برند. این موضوع نیازمند مداخله به منظور حمایت روانی و قانونی از این زنان است تا بتوانند از این وضعیت سخت عبور کنند.

غاده محمد (نام مستعار)، زنی که در کودکی مورد خشونت والدین خود قرار گرفته‌است، در گفت‌وگو با خبرگزاری ما، ضمن اشاره به خاطرات تلخ گذشته خود، اظهار داشت: «هرگز فراموش نکرده‌ام آنچه برایم اتفاق افتاد و از ترس چیزی که نمی‌دانم چیست تا به امروز نتوانستەام تصمیم مهمی در مورد زندگی خود بگیرم.» وی افزود: پدرم اجازه صحبت کردن به من نمی‌داد و می‌گفت «صحبت  دختران در مورد مسائل سرنوشت‌ساز ننگ است».

غاده محمد در ادامه سخنان خود اضافە کرد: «او مرا به شدت کتک می‌زد به حدی که چندین بار قدرت صحبت کردنم را از دست دادم. مادرم هم نمی‌توانست مداخله کند چرا که خودش هم مورد خشم او بود.» وی با تأکید بر پرخاشگری شدید پدرش افزود: برای سال‌ها به محض اطلاع از بازگشت او به خانه، از ترس پنهان می‌شدم.

وی افزود: «سال‌ها گذشت، او و مادرم را از دست دادم و مجبور شدم مسئول خودم باشم، اما هنوز بهبود کامل پیدا نکرده‌ام. با وجود گذشت حدود ٢٠ سال از آزار و اذیتم، نمی‌توانم تصمیمی بگیرم و وقتی صداها بلند می‌شود، سردرگم می‌شوم.»

نمی‌توان درباره موضوع خشونت علیه زنان، همزمان با کمپین ١6 روزه جهانی مطرح شده، بدون توجه به میزان صدمات وارد شده بر آنان صحبت کرد. از جمله این صدمات می‌توان به تمایل مداوم به خودکشی، از دست دادن اعتماد به نفس، احساس ترس و سایر احساسات منفی اشاره کرد که نیازمند مداخله روان‌پزشکی برای مقابله با آنها هستند. همچنین حمایت خانواده و اطرافیان این زنان بدون اینکە بە آنها  برچسب‌ بزنند یا آنان را محکوم کنند، ضروری به نظر می‌رسد، چراکه این کار باعث پیچیده‌تر شدن اوضاع برایشان می‌گردد.

 

زنان در مناطق صعید مصر از خشونت و ترس و از دست دادن اعتماد به نفس رنج می‌برند

اسماء سید، مسئول پیگیری و ارزیابی انجمن «من مصری هستم» برای توسعه و آموزش در قنا، در اظهاراتی اعلام کرد که یکی از مهم‌ترین پیامدهای مستقیم خشونت علیه زنان در مناطق صعید را از دست دادن اعتماد به نفس، ترس مداوم و تردید دانست که ناشی از کنترل دیگران بر سرنوشت آنها است.

اسماء سید در ادامه سخنان خود توضیح داد که برخی از زنان در معرض ضرب و شتم قرار دارند و بسیاری از آنها حتی برای ساده‌ترین اموری مانند صحبت کردن و بحث کردن نیز می‌ترسند. در حالی که زنان ساکن شهرها آزادی بیشتری برای بیان آنچه برایشان رخ داده و موضع‌گیری در برابر متخلفان دارند.

وی تأکید کرد که مراجعه به دادگاه برای بسیاری از زنان گزینه مناسبی به شمار نمی‌رود، زیرا از برچسب خوردن اجتماعی و انگ خوردن هراس دارند. زیرا جامعه هنوز هم زن را مقصر اصلی می‌داند، حتی اگر مورد آسیب و خشونت قرار گرفته باشد.

اسماء سید در ادامە درباره رنج‌های زنان ناشی از خشونت‌ها عنوان کرد که آثار خشونت به راحتی قابل جبران نیست. «به عنوان مثال، زنانی که مورد تجاوز یا آزار جنسی در وسایل نقلیه عمومی واقع شده‌اند، معمولاً از ترس تکرار چنین حوادثی از حضور در خیابان و جامعه وحشت دارند. برخی از این زنان در خانه می‌مانند و از رفتن به بیرون و حضور در فضاهای عمومی هراس دارند.»

وی تأکید کرد که زنان باید خشونت علیه خود را رد کنند و آن را نپذیرند، زیرا رفتاری تبعیض‌آمیز علیه زنان وجود دارد و مردان احساس می‌کنند حق دارند به زنان توهین کنند. اسما سید خاطرنشان کرد کە این موضوع نیاز به مقابله جدی دارد. وی با اشاره به پیشرفت قابل توجه در آگاهی زنان مناطق صعید، عنوان کرد که تعدادی از آنها واقعاً از ترس رها شده‌اند. وی این را آغاز تغییرات واقعی دانست.

صدور حکم برای عامل خشونت، باعث سرعت بخشیدن بە روند بهبودی زنان می‌شود

یسرا عبدالسلام، متخصص خط کمک به کودکان و کارشناس حمایت روانی در بخش پناهندگان، تأیید کرد که مهم‌ترین عاملی که خانواده‌ها را در آینده تحت تأثیر قرار می‌دهد، قرار گرفتن دختران در معرض خشونت‌ها در مراحل اولیه زندگی است. وی از موارد زیادی از خودآزاری و نفرت دختران از بدن خود، اطرافیان و خانواده‌شان به دلیل خشونت‌های وارده خبر داد و عنوان کرد که تمایل دائمی به خودکشی نیز در این دختران، ناشی از احساس درماندگی، نارضایتی و خودسرزنشی مداوم است که باعث شده تعدادی از آنها دست به خودکشی بزنند.

یسرا عبدالسلام مهم‌ترین محور مبارزه با خشونت علیه دختران را باور حرف‌های آنها و گوش دادن به سخنانشان دانست. وی تأکید کرد بحران اصلی دختران، عدم پذیرش وقایع رخ داده توسط دیگران است. این کارشناس حمایت روانی و حقوقی را یکی از ابزارهای مهم در این زمینه برشمرده و بر لزوم محافظت و ایجاد اطمینان در دخترانی که مورد خشونت واقع شده‌اند، تأکید کرده است.

وی در خصوص تجربیاتش چنین بیان کرده است: دو خواهر بودند که از سوی معلمشان مورد آزار جنسی قرار گرفته بودند، بی‌آنکه از رخدادهای پیش آمده برایشان آگاه باشند. عامل این رویداد نیز آن‌ها را تهدید می‌کرد، چرا که خود را فردی مذهبی، باحسن شهرت و آشنا به خانواده‌شان معرفی می‌نمود. این موضوع باعث شد علی‌رغم ۱۶ سال سن، دو خواهر سکوت اختیار کنند. این دو نزدیک به یک سال با مشکلاتی همچون بی‌اختیاری ادرار، ترس، اضطراب و تنش دست و پنجه نرم می‌کردند تا اینکه یکی از آن‌ها پس از فشارهای مادرش مجبور به افشای رخداده شد. خانواده‌شان نیز هیچ تمایلی به گزارش‌دهی نداشتند تا اینکه با دریافت راهنمایی‌ها و حمایت‌های روانی، آن را گزارش دادند. اکنون پس از انجام اقدامات و معاینات پزشکی، مشخص شده که این دو دختر بر اثر تجاوز جنسی مورد ضرب و شتم نیز قرار گرفته‌اند. معلم متخلف نیز به ۷ سال حبس تعزیری محکوم شده است.

یسرا عبدالسلام تأیید کرد که این خانواده تحت فشار روانی بسیاری قرار گرفته‌اند، اما بلافاصله پس از صدور حکم، تحولات مثبت قابل توجهی در وضعیت روانی دو دختر به وجود آمده است. با این حال، آن‌ها همچنان تعدادی علائم منفی را تجربه می‌کنند که ناشی از خشونت‌هایی است که متحمل شده‌اند.