بهاران لهیب

افغانستان- در اول نوامبر ۲۰۲۳ زمانی که روند اخراج اجباری مهاجرین افغان از پاکستان آغاز گردید در این جریان بیشترین آسیب را زنان و کودکان متحمل شدند. «صندق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد» (یونیسف) در خبرنامه‌ای ذکر نمود است: «در میان مهاجرین اخراج شده ۶۰ درصد آنان را کودکان تشکیل می‌دهند. ۲۴ درصد کودکان پایین‌‌تر از پنج سال هستند و ۹۰درصد مهاجرین در بی ‌سرپناهی به سر می‌برند. اکثریت کودکان از اثر سرما که شب‌ها را در خیمه‌ها (چادر) و یا موتر‌های بابری (ماشین) سپری می‌کنند از سرما خودگی، تب‌، سرفه شدید و جان دردی رنج می‌برند برعلاوه آن، کودکان باز گشته از پاکستان به سوی تغذی و امراض جلدی مبتلا هستند.

در میان کودکان باز گذشته از پاکستان، کودکان بی‌سرپرستی هم بودند که مشکلات آنان بیشتر از دیگران بود با این که دولت طالبان مثل همیشه وعده‌های دورغین داده‌اند: «ما برای کودکان بی ‌سرپرست مکانی را در نظر گرفتیم که در آنجا بدون کدام رنج زندگی کنند.» اما خبری از هم چون مکانی نبود.

ما در سفر که به یکی از مرز‌های افغانستان و پاکستان «تورخم» داشتیم در جریان که از کمپ مهاجرین دیدن نمودیم با کودکان هم ملاقات داشتیم. آنان روایت متفاوت و دردآوری داشتند.

رویا ناصری ۸ ساله با برادرش که بزرگتر از وی بود در میان اخراج شده‌گان بودند. رویا برای ما گفت: «من با برادر یازده ساله‌ام در پاکستان دست فروشی می‌کردیم. پدر و مادرم در حادثه ترافیکی در پاکستان یک سال قبل جان باختند. بعد از مرگ آنان ما با یکی از اقارب خود در پاکستان زندگی می‌کردیم و برای پیشبرد زندگی خود من و برادرم مجبور بودیم کار کنیم.»

وی با درد که در چشمانش هویدا بود. جریان اخراج شدن‌شان از پاکستان را چنین بیان داشت: «خانواده‌ای که با آنان زندگی می‌کردیم پسرشان که سرپرست خانواده بود دیگر اجازه کار را پیدا نکرد دو خواهر و برادرش را هم از مکتب اخراج کردند بنا مجبور شدند که پاکستان را ترک کنند ما هم به غیر آنان دیگر کسی را نداشتیم مجبور شدیم که با آنان برگردیم. حال من و برادرم نمی‌دانیم که اینجا چه خواهیم کرد.»

آن طرف‌تر خیمه رویا، خیمه دیگر بود که کودکان دختر و پسر قد و نیم قد مصروف، در گوشه‌ای از خیمه بودند وقتی با آنان صحبت کردیم برای‌شان مؤسسات امدادرسان، لباس، بوت و بعضی از نیاز‌های اولیه را کمک نموده بودند. در میان این کودکان، جمیله صبور ۱۰ ساله، با ما هم صحبت شد: «ما چهار خواهر و برادر هستیم. شب قبل از پاکستان به افغانستان آمدیم ما با خانواده‌های نزدیک‌مان در پاکستان یکجا زندگی می‌کردیم در این جا برای هر خانوداه ما یک یک خیمه داده‌اند. من و دختران کاکایم (عمو) در بیرون از خیمه مصروف بازی بودیم. طالبی آمد بر ما داد زد که شما دختران چرا در داخل خیمه خود نمی‌روید ما مجبور شدیم که آنجا ترک کنیم.»

کمپ‌های مهاجرین به شدت از طرف طالبان کنترول می‌شد. نهادهای امدادرسان، خبرنگاران و هر فرد بیگانه‌ای که وارد محوطه‌‌ی کمپ می‌شدند تحت کنترل قرار می‌گرفتند و به مهاجرین هم اجازه داده نمی‌شد که حروف‌هایشان را بزنند.