بررسی وضعیت دانشجویان در خوابگاه‌های اورمیه
وضعیت خوابگاه دانشجویان دختر در ایران هم از نظر بهداشتی و هم امکانات رفاهی چندان وضعیت مناسبی نداشته، ژیلام.م می‌گوید، اینجا بیشتر شبیه به یک زندان است تا یک خوابگاه.
آلا محمدی
اورمیه - با بازگشایی دانشگاه‌ها و حضوری شدن کلاس‌ها ظرفیت خوابگاه‌های اورمیه بیشتر شده است و ناچار دانشجوها در این بحران شیوع کرونا، بدون رعایت پروتکل‌های بهداشتی و فاصله‌گذاری اجتماعی با تعداد زیادی از دانشجوها در یک اتاق کوچک زندگی کنند. ساختمان‌هایی قدیمی و کهنه با پنجره‌هایی که از بیرون تماماً با صفحه‌های بزرگ آلومینیومی پوشانده شده است و از داخل نیز با برچسب‌هایی که نتوانند بیرون را ببینند، پوشانده شده است که بی‌شباهت به زندان نیست. قوانین سخت‌گیرانه و محدودکننده‌ای که با تأکید بر تبعیض‌های جنسیتی برای زنان دانشجو در جریان دارد که حقوق فردی و اجتماعی آن‌ها را هدف قرار داده است. قوانین سخت‌گیرانه بر پوشش و ظاهر زنان در خوابگاه‌ها و همچنین ساعت ورود و خروج، هرگونه تأخیر در خوابگاه و حتی ارتباط دانشجوهای دختر را در بیرون خوابگاه هم کنترل می‌کنند که بخشی از محدودیت‌هایی است که صرفاً بر مبنای جنسیت اعمال می‌شود. خوابگاه جایی که واقعاً مناسب برای زندگی نیست.
خوابگاه‌های دانشجویی اورمیه در شرایط عادی نیز از وضعیت بهداشتی و امکانات کافی برخوردار نیستند و این وضعیت در شرایط بحرانی مثل بحران شیوع ویروس کرونا حادتر خواهد شد.
خبرگزاری زن در این رابطه با ژیلا.م و هانا.ک دانشجوی میکروبیولوژی و آموزش زبان انگلیسی که در خوابگاه‌های اورمیه زندگی می‌کنند گفت‌وگویی داشته است.
یکی از مشکلاتی که دانشجویان دختر در خوابگاه دارند این است که نمی‌توانند از ساعت ۹ شب به بعد از خوابگاه بیرون باشند. حتی اگر ده دقیقه هم تأخیر داشته باشند در را باز نمی‌کنند. "ژیلا.م" قبل از بازگشایی دانشگاه شاغل بود تا ساعت ده شب می‌توانستند بیرون باشند اما با حضوری شدن دانشگاه‌ها ظرفیت خوابگاه‌ها بیشتر شده و ساعت ورود و خروج خوابگاه هم به‌شدت کنترل می‌شود. وی در این مورد می‌گوید: «همچنین شهریه خوابگاه را هم بیشتر کرده‌اند و ناچار دانشجوهایی که کار می‌کنند باید به یک خوابگاه دیگر نقل‌مکان کنند چون تایم ورود خروج را محدود کرده‌اند.»
وی در ادامه می‌گوید: «در یک اتاق کوچک بدون هیچ کمدی و با شش نفر جمعیت زندگی می‌کنیم. باید نسبت به اتاق‌های دیگر هم هزینه‌ی بیشتر بدهیم، چون اتاق دارای پنجره می‌باشد که کلاً هیچ‌چیزی از بیرون قابل‌دیدن نیست و با صفحات آلومینیومی از بیرون پوشانده شده است؛ بیشتر شبیه زندان است تا خوابگاه دختران. در زمستان هم رادیات‌ها را کم می‌کنند ناچاریم لباس زیاد بپوشیم و چند تا پتوی دیگر از خانه بیاوریم. آب حمام هم همیشه سرد می‌باشد. کلاً هیچ امکاناتی ندارند و اگر اعتراض هم کنیم، می‌گویند شرایط خوابگاه شما چون خودگردان است بهتر از خوابگاه‌های دیگر می‌باشد و کسی جوابگو نیست.»
ژیلا.م با اشاره به اینکه در خوابگاه از همه لحاظ تحت کنترل می‌باشند و نمی‌توانند پوششی که دوست دارند چه در داخل خوابگاه یا بیرون از خوابگاه بپوشند، افزود: «حتی ارتباط دانشجویان را در بیرون هم کنترل می‌کنند تا مبادا با پسر بیرون رفته باشند. داخل اتاق‌ها هم معمولاً یکی گزارش دانشجوها را به سرپرست می‌دهد. حتی پیش‌آمده است که صدای دانشجویان را ضبط کرده‌اند تا حرف سیاسی بزنند و مشکل برایشان درست کنند؛ و در یک اتاق چند متری نمی‌توانند آزادانه پیش هم‌اتاقی‌هایشان در مورد عقایدشان حرف بزنند حتی اینکه نمی‌توانند بگویند که دوست‌پسر دارند و قرار می‌گذارند چون با مشکل مواجه خواهند شد چون احتمال دارد از تحصیل هم محروم شوند.»
خوابگاه داخل کوچه است و دوربین‌های نصب‌کرده‌اند که به‌کل کوچه نظارت دارند و هرازگاهی از دانشگاه برای بازدید می‌آیند و دوربین‌ها را چک می‌کنند.
"هانا.ک" دانشجوی ترم آخر که بعد از دوسال با بازگشایی دانشگاه‌ها به خوابگاه برگشته است، در مورد وضعیت خوابگاه چنین می‌افزاید؛ «دانشجویان خوابگاهی با مشکلاتی چون محدودیت ساعات ورود و خروج، فضای کوچک اتاق‌ها، خرابی اغلب سرویس‌های بهداشتی، نبود لباس‌شویی، عدم دسترسی به اینترنت، فرسوده بودن امکانات اتاق‌ها، محدود بودن امکانات آشپزخانه، شلوغی بیش ازحد، قطع مکرر آب و برق و پرداخت شهریه سنگین خوابگاه‌ها روبه‌رو هستند. امکانات خاصی برای سکونت وجود ندارد باید از بدر ورود به خوابگاه همه‌ی وسایل ضروری از جمله تشک، پتو وسایل آشپزخانه و .. با خود داشته باشند.»
وی در ادامه‌ی سخنانش گفت: «دانشجویان حتی اجازه ندارند در اتاق‌هایشان آهنگ بگذارند و برقصند. گاهی اوقات رفتارهای تحقیرآمیزی با بچه‌ها می‌شود. نمی‌توانند عقایدشان را آزادانه در مورد مذهب بیان کنند. کافی است کورد زبان باشند تا مشکلاتشان دوچندان شود. وسایل‌هایشان در خوابگاه زیاد گم می‌شود و دزدیده می‌شود نمی‌توانند با خودشان وسایل گرانبها زیاد داشته باشند حتی از آوردن لب‌تاب که نیاز هر دانشجو می‌باشد، امتناع می‌کنند و خیلی پیش آمده است که دانشجویان پولشان گم‌شده است. اگر هم به سرپرست خوابگاه اطلاع دهند پیگیری نمی‌کند درنهایت جوابی که دریافت می‌کنند این است که می‌توانستید "مواظب وسایل‌های خودتان باشید". حتی گاهی پیش آمده که رئیس خوابگاه به بچه‌ها پیشنهاد دوستی داده است که در ازای آن می‌توانند شهریه‌ی کمتری پرداخت کنند ودر صورت جواب رد ونپذیرفتن پیشنهاد دوستی با مشکل مواجه شده‌اند و از خوابگاه بیرونشان کرده‌اند. متاسفانه در اینجا خوابگاه با زندگی اجباری اشتباه گرفته شده است بلکه یک شرایط مطلوب برای ادامه تحصیل حق اساسی هر دانشجو است که باید به آن احترام گذاشت.»