MEDİNE MAMEDOĞLU

Amed – Mardin, Diyarbakır ve Urfa üçgeninde bulunan Karacadağ bölgesinde yer alan Ovabağ (Guliya) köyünde yaşayan 50 yaşındaki Sevim Kızıltepe, 30 yıldır Koçerlik yapıyor. Gözü gibi baktığı koyunlarına yem vermekten ameliyat etmeye kadar her şeyi yapan Sevim Kızıltepe, köyde hem koçerlik, hem annelik hem de baytarlık yapıyor. Güçlü duruşu ile köydeki tüm kadınların örnek aldığı Sevim, köyde ev yapıp yerleşik hayata geçmelerine rağmen yayla yaşamını sürdürdüklerini kaydediyor. 

“Bütün günüm çalışmakla geçiyor”

Güneşin ilk ışıklarından havanın kararmasına kadar tüm gün hayvanları ile ilgilenen Sevim, “Koyunlarım benim her şeyim. Ben 30 yıldır yaylalarda yaşıyorum. Burada evimiz, ahırlarımız var. Yıllardır burada Karacadağ eteklerinde yaşıyoruz. Kaç yaşıma geldim ama hala hem kendi işlerimi hem de hayvanlarımın işini kendim yapıyorum. Sabah erkenden kalkıp koyunlarımı sağıyorum. Onların sütlerini alıp eve götürüyorum sonra gelip ahırları temizliyorum. Çadırda bir sorun varsa onu yapıyorum. Yavru keçi ve koyunlarıma saman bıraktıktan sonra da hindilerimin yanına gidip onlara yem veriyorum. Bütün günüm çalışmakla geçiyor” diyor.

“Hayvanların sütünden peynir ve yağ yapıyorum”

Hayvanlarından elde ettiği ürünler ile geçimini sağladıklarını belirten Sevim, “Hayvanların etinden sütünden geçiniyoruz. Onlardan aldığım sütü diğer köylüler gibi satmıyorum alıp kendim peynir ve doğal yağ yapıyorum. Hayvanlarım benim her şeyim. Evdekilere her zaman ‘ölürsem beni uzakta toprağa vermeyin’ diyorum. Onları çok seviyorum koyunlarımla yatıp kalkıyorum. Ne gelinim ne de kızım var. Bütün işlerimi de kendim yapıyorum” diye belirtiyor.

“Köydeki bütün hayvanlara baytarlık ediyor”

Köyde ismi “Baytar” olarak çıkan Sevim, kendi hayvanları dışında yaralanan ya da hastalanan diğer hayvanlara da derman oluyor. Yavru koyun ve keçileri ameliyat da edebilen Sevim, şunları söylüyor:  “Onlara sadece yemek vermiyorum. Koyunlarım ya da keçilerim hastalandığında onları tedavi de ediyorum. Geçen gün bir yavru keçiyi ameliyat ettim. İmkânlarımız olmadığı için her şeylerine biz yetişiyoruz. Hastalık ya da sakatlık olduğunda gece-gündüz onlarla ilgileniyorum. Ayaklarını sarıyorum onlara ilaç veriyorum. Onlar da herkesten korkar ama beni gördüler mi yanıma gelirler. Biz yerleşik koçerleriz. Bahar ayı geldi mi yaylaya gideriz ama uzaklara değil. Kendi yaylamıza çıkarız o da hemen Karacadağ’ın dağ tarafları. O yüzden burada kendimize ev yaptık burada yaşıyoruz.”